Onderuit

Op een avond zitten we aan de kust van Lissabon in een visrestaurant. Ik denk dat mijn naam vermeld staat op de menukaart. Dat ik als het ware een vis mag eten die mijn naam draagt. Zelfs het avondrood lijkt bijbedoelingen met mij te hebben. En zo pieker ik me suf, voorwaar een onstuimige eenzaamheid... hangen die vissen aan een dramatische wolkenlucht of bengelen ze aan de tien tenen van God?
Michel Mestrum (1970, Gent) lijdt niet alleen aan schizofrenie, hij belijdt ze ook. Na zijn klassieke humaniora volgde hij een opleiding office management aan de Katholieke Hogeschool Mechelen. Met een Erasmusbeurs studeerde hij in Parijs. De voorbije jaren focuste hij zich op de studie van het Portugees.
Ondanks een langdurig intramuraal bestaan rehabiliteerde Michel Mestrum zich ten dele.
Zijn inspanningen werden gehonoreerd met een beurs van de Belgische Stichting Roeping. Geestesziek zijn is voor hem niet uitsluitend een beproeving. Het is ook een proeven van wat 'mens zijn' is. Iedereen maakt de tocht van versplintering naar symbolisme.